அத்தியாயம் 1 - புறாவோடு பறந்த உயிர்....(தொடர்ச்சி..)

மகனுக்கு இன்று அதிகமாகவே பாடம் எடுத்து விட்டோம் என்று நினைத்தாரோ தெரியவில்லை, தன் முகத்தை துடைத்துக்கொண்டு இயல்பான நிலைக்கு வர முயற்சி செய்தார் மிர்சா ஷேக். பாபரின் கண்களில் ஒரு நம்பிக்கை ஒளியைக் கண்டது அவருக்கு மன நிம்மதியைத் தந்தது. 

புழுதி படிந்த அந்த மண் கோட்டையை மீண்டும் ஒரு சுற்று பார்வையிட்டான் பாபர். போர்வீரர்கள் காவல் காப்பதற்காக அந்தக் கோட்டை சுவற்றின் ஒவ்வொரு ஓரத்திலும் திறந்த கொத்தளம் (battlement) அமைக்கப்பட்டு இருந்தது.  காவலாளி நிற்க வேண்டிய அந்த இடம் மட்டும் கோட்டை சுவற்றுக்கு வெளியே துருத்திக் கொண்டிருந்தது. கோட்டை மதிலில் அவன் அமர்ந்து இருந்த பகுதியின் கொத்ததளத்தில் காவலாளி இல்லை, மாறாக ஒரு கூம்பு வடிவத்தில் ஒரு பெரிய புறாக்கூண்டு இருந்தது.

அந்த கொத்தளத்திலிருந்து கீழே நோக்கினால் ஆழத்தில் அகழி.  மழைக்காலத்தில் தண்ணீர் இருக்கும்.  இப்பொழுது முதுவேனிற் காலம் என்பதால் வறண்ட பள்ளமாக, வெறும் பாழாக இருந்தது. மண் கோட்டையின் இறுக்கத்தையும் மீறி சில செடி வகைகள் கோட்டை சுவர் இடுக்குகளில் வளர்ந்து இருந்தன. பகலில் சாம்பல் நிறத்தில் இருக்கும் கோட்டை, அந்திப் பொழுதில், மறையும் சூரியனின் கதிரொளி பட்டு இளஞ்சிவப்பு நிறமாகத் தெரிந்தது.  பகலில் நீல நிறமாகத் தெரியும் ஜாக்ஸார்ட்ஸ் (Jaxartes) நதி கூட அந்தச் சூரியனின் ஒளி பட்டு கருஞ்ச்சிவப்பு நதியாக மேற்கு நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. 

சற்றே சோகம் கலந்த நகைச்சுவை உணர்வோடு சொன்னார், “குறுநில மன்னனாக இருப்பதில் சில சௌகரியங்கள் உண்டு பாபர்.  வாழ்க்கையின் சிறு சிறு சந்தோஷங்களை அனுபவிக்கலாம் பார்!.”  தன் இடுப்பில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த தோல் பையிலிருந்து குளிர்ந்த தண்ணீரை ஒரு மிடறு விழுங்கினார் மிர்சா ஷேக்.  சூரியனும் மறையத் தொடங்க ஆரம்ப்பித்தது; இன்னும் சில நிமிடங்களில் தொழுகைக்குண்டான நேரம் வந்துவிடும்.  தனது வெல்வெட் பாதுகைகள் “பட் பட்” என்று அடித்துக் கொள்ள அந்த கொத்தளத்தில் உள்ள புறக்கூண்டினை நோக்கி வேகமாக நடந்தார்.  தனது இரண்டு கைகளையும் அகல விரித்து கூ... என்று ஒரு வினோதமான ஒலியை எழுப்பினார்.  அதுவரை எங்கிருந்ததோ தெரியவில்லை, நான்கைந்து வெண்புறாக்கள் வட்டமடித்து அந்தப் புறக்கூண்டுக்கு வந்தன.  மிர்சா ஷேக்கின் செல்லப் புறா மட்டும் அவர் கையில் வந்து உரிமையோடு அமர்ந்தது.  ஒரு காதலனைப்போல அந்த கொழுத்த வெண்புறவின் கழுத்தை அன்போடு தடவிக்கொடுத்தார் மிர்சா ஷேக்.

ஹும்ம்... அரசரின் கைகளில் இருக்க வேண்டியவையா இவை?  என்னைப் பொறுத்தவரையில் என் சமையல்காரன் கையில் அல்லவா இருக்க வேண்டியவை இவை.  என்று ஒரு கணம் அந்தப்புறாக்களை பற்றி நினைத்துவிட்டு, தைமூரின் சிந்தனையில் வயப்பட்டான்.  இன்று என் நிலையில் தைமூர் இருந்தால் என்ன செய்வார்?  ஒரு நாட்டை வெற்றி கொண்டு அதன் அரசன் நம் காலில் விழும் உணர்ச்சி எப்படி இருக்கும்? 

நான் அரசனாக பொறுப்பு எடுத்தால் முதலில் அந்த கம்பர் அலியை (Qambar Ali) பதவி நீக்கம் செய்வேன்... இல்லை இல்லை அவனுக்கு நேராக மேல் லோகத்தில் பதவி கொடுப்பேன்!  அவன் சிவப்பேறிய கண்களும், சோழி சோழியாய் மஞ்சள் பற்களும், அரசனின் அரசியல் ஆலோசகர் என்ற பதவிக்கே ஒரு இழுக்கு!! தைமூராக இருந்திருந்தால் ஒரு கணம் கூட யோசிக்காமல், நாற்றமடிக்கும் அந்த அழுக்கு கழுதையின் தலையை சீவி இருப்பார்.  என் நேரமும் வரும்.. அப்போது....

“ஆஅஹ்ஹ்...” தந்தையின் குரல் விநோதமாகக் கேட்டது.  என்னவென்று பார்பதர்க்குள் ஒரு மண்புழுதிப் படலம் அவன் கண்ணை மறைத்தது.  அதையும் மீறிப் பார்க்க முயன்ற போது அந்தப் புழுதி கண்ணில் சென்று உறுத்தவே, அனிச்ச செயலாக பாபர் தன் இரு கைகளாலும் கண்களை பொத்திக்கொண்டான்.

“இளவரசே... நீங்கள் பாதுகாப்பாக இருக்கிறீர்கள் - உங்களுக்கு ஒன்றும் இல்லை” என்று கூறி ஒரு இரும்புக்கரம் அவனை பின்னால் இருந்து அணைத்தது. பாபர் தன்னிலைக்கு வர சில வினாடிகள் ஆயின.  பின்னால் தன்னை அணைத்தது படை தளபதியும், அரசரின் தலைமை மெயிக்காவலனும் ஆகிய வசீர் கான் (Wazir Khan)  என்பது புரிந்தது.  ஆனால் என்ன நடந்தது என்று புரிய சில வினாடிகள் ஆயிற்று.

இந்தப்பகுதியில் அடிக்கடி வரும் நில நடுக்கமா? இல்லையே.... நில நடுக்கம் இப்படி இராதே... என்று யோசித்துக்கொண்டு கண்களை மெல்லத் திறந்தான் பாபர்.  புழுதி மெல்லப் படிய படிய பார்வையும் சற்று தெளிய, நிலைமை விளங்கிற்று.  அந்தப் புறக்கூண்டு அங்கே இல்லை; மாறாக புறாக்கள் பனித்துளிகளாக மேலே பறந்து கொண்டிருந்தன.. கொத்தளமும் இல்லை. ஏதோ ஒரு ராட்சஸ வாய் அப்பளத்தை கடிப்பது போல அந்தக் கோட்டைச் சுவரை கடித்தது இருந்தது.  அப்பா??...

அப்பாவைப்பற்றி நினைத்த உடனேயே வயிற்றிலிருந்து அமிலப்பந்து ஒன்று புறப்பட்டு அவன் மார்பை அழுத்தமாக அடைத்தது.  மெதுவாகச் சென்று அந்த உடைந்த சுவற்றின் வழியே கீழே பார்த்தான்.  அப்பா தெரியவில்லை.  அவரது மகுடம் மட்டும் கோட்டை சுவற்றில் வளர்ந்திருந்த ஒரு செடியில் மாட்டி தொங்கி ஆடிக் கொண்டிருந்தது.  மண் கோட்டைக்கொத்தளம் வெயில் தாங்காமல் காய்ந்து புரையோடி போய் இருந்திருக்கிறது.  புறக்கூண்டின் கனமும், அரசரின் கனமும் தாங்க முடியாமல் அப்படியே உடைந்து அகழியில் விழுந்து விட்டது.  இதுதான் நடந்து இருக்கிறது.

இதற்குள் நாலைந்து வீரர்கள் தீப்பந்தங்களுடன் அகழியில் இறங்கி இடிந்து விழுந்தவற்றை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  முதல் தென்பட்டது அரசரின் செல்லப்புறா.  இடிபாட்டில் இறந்து போன அதை எடுத்து ஒரு வீரன் அந்தண்டை போட்டவுடன் ஒரு பருந்து வந்து அதை கொத்திச் சென்று பறந்தது.  அரசரை இன்னும் காணவில்லை.

இடிந்து விழுந்த இரண்டு மூன்று பெரிய துண்டங்களை வீரர்கள் அகற்றியவுடன் அரசரின் நீல நிற அங்கி தெரிந்தது.  அந்ததீப்பந்த வெளிச்சத்தில் அந்த நீல நிற அங்கி ரத்தக்கறையோடு திட்டு திட்டாக கரும்சிவப்பு நிறத்தில் தெரிந்தது.  ஒரு வீரன் அரசரின் உடலை என்ன செய்ய என்பது போல வசீர் கானை பார்த்தான்.  அரண்மனைக்குள் எடுத்துச் செல் என்று சைகையால் உத்தரவிட்டு, பாபரை அணைத்து நேராக நிறுத்தி... “பெர்கனாவின் அரசர் பாபர் மிர்சா வாழ்க.. இந்த அடிமையின் உயிர் உங்களுக்கு” என்று மண்டியிட்டு தலை வணங்கினார் வசீர் கான்.

நடப்பவை கனவா, நனவா என்று புரிய பாபருக்கு சில நிமிடங்கள் பிடித்தது.  தன் கைகளால் முகத்தை அழுத்தமாக மூடிக்கொண்டு நடந்தவற்றை ஜீரணித்துக்கொள்ள முயன்றான்.  சில நிமிடங்கள் முன் வரை தன்னுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த அப்பா இப்போது உயிரோடில்லை என்ற உண்மை அவனுள் இறங்கத் தொடங்கியது.  அதன் சோகம் முதலில் விசும்பலில் ஆரம்பித்து, அழுகையில்அவனது உடல் குலுங்கியது.  வசீர் கான் பாபரை தடுக்கவில்லை. 

தன் தந்தை கடைசியாக சொன்ன செய்தி மட்டும் மீண்டும் மீண்டும் எதிரொலித்தது... “தைமூரின் ரத்தம் உன் ரத்தம்..” மனதளவில் ஒலித்த அந்த செய்தி..முதலில் வாயசைவாகச் சொன்னான். “தைமூரின் ரத்தம், என் ரத்தம்...அடுத்த முறை சற்று உரக்கச் சொன்னான்..”தைமூரின் ரத்தம் என் ரத்தம்..” ..”தைமூரின் ரத்தம் என் ரத்தம்..” இப்போது வசீர் கானுக்கும் கேட்கும்படி வீரத்தோடு சொன்னான்... ..”தைமூரின் ரத்தம் என் ரத்தம்..”.. வசீர் கான் அவனை துணுக்குற பார்க்க பாபரின் அழுகை, சோகம் எல்லாம் நொடியில் பறந்து, ஒரு பெரிய மனிதர்களுக்குரிய பொறுப்புணர்வு வந்தது போல உணர்ந்தான். கண்களில் தேங்கிய கண்ணீரை தன் புழுதி படிந்த உடையால் துடைத்துக்கொண்டு தைமூரின் பரம்பரையை உயர்த்தி நிறுத்துவது போல கம்பீரமாக நின்றான் பாபர். 

 

வசீர் கானை நோக்கி சொன்னான்..”என் தந்தையார், பெர்கானா அரசர் மேன்மை தங்கிய உமர் ஷேக் மிர்சா இறைவனடி சேர்ந்து விட்டார்.  இச்செய்தியை என் அம்மாவிற்கு தெரியப்படுத்தும் முதல் ஆள் நானாகத் தான் இருக்க வேண்டும்” என்று தன் அம்மா இருக்கும் அந்தப்புரம் நோக்கி புயலென ஓடினான் பாபர்.

அவன் வேகத்தையும், விவேகத்தையும் பார்த்து வியந்து சிலையாக நின்றார் வசீர் கான்.

சரித்திரக்குறிப்பு:  உமர் மிர்சா ஷேக் தைமூரின் ஐந்தாவது ஆண் வாரிசு மற்றும் தாய் வழியில் கெங்கீஸ் கானின் பதிமூன்றாவது வாரிசு.

பகுதி 1 - தைமூரின் ரத்தம்!

அத்தியாயம் 1 - புறாவோடு பறந்த உயிர்....

கி.பி.1494 - மத்திய ஆசியா - பெர்கானா அமீரகம் (Emirate of Ferghana) - முதுவேனிர்காலம்...

தைமூர் (Taimur or Timur) என்ற சொல்லுக்கு இரும்பு எனப் பொருள்படும். அந்த இரும்பை போல உடலும் மனமும் படைத்த தைமூர் போருக்கு போனால் அவருடைய போர்க்குதிரைகள் உதிரத்தை வியர்வையாக சிந்தும் என்பது வரலற்று உண்மை. அன்று அறியப்பட்ட உலகத்தில் பாதியை வென்று தன் பாயும்புலிக்கொடியை நாட்டினார் தைமூர்.  சிறு வயதில் ஒரு போரில் காலில் ஏற்ப்பட்ட காயத்தால், விந்தி விந்தி நடக்க வேண்டி இருந்தாலும், டெல்லியிலிருந்து மேற்கு ஆசியா வரையிலும், பாரசீகதிலிருந்து வோல்கா நதி வரையில் அவரது சாம்ராஜ்யம் பரவி இருந்தது. தைமூர், அடுத்து சீன தேசத்தை கைபற்ற நினைத்த போது, ஆண்டவன் அவரை தன்னோடு இருக்குமாறு பணித்துவிட்டார்.

பெர்கானா அரசர், மிர்சா உமர் ஷேக் (Mirza Umer Sheikh) தனது 12 வயது மகன் பாபருக்கு தினமும் சொல்லும் கதையை மீண்டும் கூறினார்.  இவன் தினமும் கேட்க்கும் கதை. எத்தனை முறை கேட்டாலும் அலுக்காத கதை. அந்தக் கதையை ஒரு கவிதை நயத்தோடு சொல்வார்.  ஒவ்வொரு முறையும் அந்தக் கதையின் அழகில், அவர்சொல்லும் நயத்தில், அந்த ஏற்ற இரக்கத்தில் உருகிப்போவான் பாபர். ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு புதிய தகவல்; ஒரு புதிய பரிமாணம்; ஒரு புதிய நயம் இருக்கும்.  ஆனால் அதன் உச்சக்கட்டம் மட்டும் என்றும் மாறியதே இல்லை.  அவர் வார்தைக்களின் கம்பீரம் குறைந்ததே இல்லை! 

உன் கேள்வி எனக்கு புரிகிறது பாபர்.  ஒரு தனி மனிதனால் எப்படி இவ்வாறு ஒரு பேரரசை நிறுவ முடிந்தது?

தைமூர் வீரம், விவேகம் நிறைந்தவர் மட்டுமல்ல. அவர் ஒரு மாபெரும் தலைவர்.  என் பாட்டனார் கூறியுள்ளார், தைமூரின் கண்கள் ஒளி நிறைந்தவை என்று.  அவரது பார்வை பார்ப்பவரின் உள்ளத்தை, ஆன்மாவை ஊடுருவும்! அவரது வார்த்தைகள் ஒரு கோழைக்கு கூட வீரம் ஏற்படுத்தும்! அவரின் ஆளுமைக்கு உட்பட்டவன் யாரானாலும் அவருடன் இறுதிவரை அவருக்காக போராடத் தயங்கியதில்லை.

ஆஹ்.... சில மூடர்கள் சொல்வது போல தைமூர் ஒரு காடுமிரண்டியும் அல்ல!  நிச்சயமாக அல்ல என்று தலையாட்டினர்.. அவரின் கருத்தை ஆமோதிப்பது போல அவர் மகுடத்தில் இருந்த குஞ்சங்களும் இல்லை என்பது போல பக்கவாட்டில் ஆடின.  அவர் ஒரு கலாசாரம் மிக்கவர்.  அவரது தலை நகரான சமர்கண்டை (Samarkand) பார்... இன்றும் அது எத்தனை அழகான நகரமாக இருக்கிறது... அவர் காலத்தில் அது கலை எழில் கொஞ்சும்நகரமாக இருந்தது.. பல மேதைகள் வந்து படித்த...போதித்த நகரமாக இருந்தது....

அரசனுக்கு வாழ்வதற்கு சில விதி முறைகள் உண்டு பாபர்... சாதாரண மனிதனுக்கு இல்லாத விதிகள்.. சாதா மனிதனின் தவறுகள் அவனை மற்றும் அவனை சார்ந்தவர்களை மட்டும் தான் பாதிக்கும்.  அரசனின் தவறுகள் ஒரு நாட்டையே பாதிக்கும், ஒவ்வொரு குடிமகனையும் பாதிக்கும்.  தைமூர் ஒருபொழுதும் அரசனுக்குரிய அந்த விதிகளை மீறியதில்லை.  வெற்றிக்கும் தனக்கும் இடையில் வந்த எதற்கும் அவர் கருணை காட்டியதில்லை.  இதைப்புரிந்து செயல்பட்டவர்களே அவரோடு இருந்தார்கள்.  புரியாதவர்கள் மாண்டு போனார்கள்...

அங்கே சில வினாடிகள் நிசப்தம் நிலவியது. மிர்சா ஷேக் தன் கண்களை மூடிக்கொண்டு அந்த பொன்னான நாட்களை தன் விழித்திரையில் கொண்டு வந்தார்.  பெருமை பொங்கி வர அவை வியர்வைத் துளிகளாய் அவரது நெற்றியில் அரும்பியது.

பாபரும் அவரது பெருமையில் பங்கு கொண்டான்.  கண்ணை மூடிக்கொண்டு நின்றிருந்த அப்பாவை ஓடிச்சென்று அணைத்துக் கொண்டான்.  அவனும் கண்ணை மூடிக்கொண்டு அவர் விழித்திரையில் விழுந்த காட்சிகளில் அவரோடு பங்கு கொண்டான்.  தினம் சொல்லும் கதை இத்தோடு முடிந்து விடும்.  ஆனால் இன்று அப்படி இல்லை....

மிர்சா ஷேக்கின் முகம் மாறியது.  கவலை ரேகைகள் அவரது முகத்தில் கோடு போட்டன. அவனது அணைப்பை விடுவித்து அவனுடைய தோள்கள் இரண்டையும் அவனுக்கு வலிக்கும் அளவுக்கு அழுத்தமாகப் பற்றினார். மண்டியிட்டு அவன் முகத்தோடு முகம் நோக்கினார்.  சற்றும் எதிர்பாராத பாபர் ஒரு பயம் கலந்த அதிர்ச்சியோடு அவன் தந்தை முகத்தை பார்த்தான்.  சிறு பனித்துளி போல அவர் கண்களில் கண்ணீர் அரும்பியது.

இதுவரை நீ கேட்டது தைமூரின் கதை.  அவரது ரத்தம் என்று கூறிக்கொள்ளும் என் கதை என்ன? பெர்கானா என்னும் ஒரு சிறிய ராஜ்ஜியம்!  மனிதர்களை விட ஆடு மாடுகளே அதிகம் கொண்டாடும் ராஜ்ஜியம்! அடுத்து உள்ள சமர்கண்ட் (Samarkand) ராஜ்ஜியத்தை பார்.. என் அண்ணன் அரசாளுகிறான்! ஹிந்துகுஷ் (Hindukush mountains) மலையை அடுத்து அங்கே செல்வச்செழிப்பு நிறைந்த காபூல் (Kabul)  நகரைப்பார் அங்கேயும் என் ஒன்று விட்ட சகோதரன் (Cousin) ஆளுகிறான்.  இவர்களை ஒப்பிடும்போது நான் பரம ஏழை.  ஆனாலும் தைமூரின் ரத்தம்!  நாங்கள் எல்லோரும் தைமூர் ரத்தம். அவர்கள் ரத்தத்தில் தைமூரின் பெருமை எவ்வளவு ஓடுகிறதோ அது என் ரத்தத்திலும் ஓடுகிறது!

அப்பா....

பாபரின் குரலை செவிமடுத்து தொடர்ந்தார்... தைமூரின் பரம்பரை என்று மார் தட்டிக்கொள்ளும் எங்களை எல்லோரையும் பார்... உலகத்தை தன் குடைக்கு கீழே கொண்டு வர நினைத்த தைமூர் எங்கே? நாங்கள் எங்கே? ஏதோ இனத்தலைவர்கள் போல எங்களுக்குள் ஒற்றுமை இல்லாமல் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருக்கின்றோம்.  இன்று தைமூர் உயிரோடு வந்தால் எங்களை நோக்கி காரி உமிழ மாட்டார்? பல தேசங்களின் அரசர்கள் காலில் விழுந்து உயிர் பிச்சை கேட்ட தைமூரின் வாரிசுகள் இப்படி ஆளுக்கொரு பக்கம் பிரிந்து நிற்பதைக் கண்டால் எங்களை மன்னிப்பாரா? இல்லை அவர் மனிப்புக்குத்தான் நாங்கள் தகுதியானவர்களாக இருக்கின்றோமா?

மிர்சா ஷேக் தனது உறுதியான பிடியை பாபரின் தோளிலிருந்து தளர்த்தவில்லை.  பாபர்....உனக்கு புரிந்துகொள்ளும் வயதாகிவிட்டது.  என் காலத்திற்கு பிறகு என் ஒரே வாரிசான நீ, நாடாள வந்தால் தைமூரைப்போல் உலகாள வேண்டும்.  நம் முன்னோருக்கும் தைமூருக்கும் நாம் கடன் பட்டிருக்கிறோம்.  உலகை கைப்பற்றி ஆள்வதன் மூலமே அந்தக் கடனை நான் திரும்ப செலுத்த முடியும். 

மறவாதே மகனே.. “தைமூரின் ரத்தம் உன் ரத்தம். உன் ரத்தம்...” கவலைக்கோடுகள் மறைந்து கண்ணீர் கோடுகள் மட்டுமே இருந்த அவரது முகத்தில் ஒரு ஆவேசம் இருந்தது. “தைமூரின் ரத்தம் உன் ரத்தம்..” மீண்டும் சொன்னார்.

பாபரும் உதட்டசைவில் சொன்னான்.. ““தைமூரின் ரத்தம் என் ரத்தம்..”

 

வெற்றிப்படிகள் - சரித்திரத்தொடர்

முன்னுரை

யாரை பற்றியும் குறை சொல்ல நான் இதை எழுதவில்லை....

இது என்னைப்பற்றிய புகழுரையும் இல்லை..

இந்த சரித்திரத்தில் உண்மையை தவிர வேறேதும்

எழுதுவதில்லை என்பதில் உறுதியாக உள்ளேன்..

பாசம், நட்பு, துரோகம், விரோதம், நல்லது, தீயது

நண்பர், பகைவர், தந்தை, தாயார்...சகோதரன்...

எல்லாவற்றை பற்றியும், எல்லோரை பற்றியும்

நான் கண்டறிந்த உண்மைகளை மட்டுமே எழுதியுள்ளேன்

படிப்பவர்கள் காயமடைந்தால்,

அதற்க்கு நானே பொறுப்பு..

மன்னித்தருள்க...

 

இப்படிக்கு...

ஜாகிர்-உத்-தீன் முகமது பாபர் மிர்சா,

(முகலாய சாம்ராஜ்யத்தை தோற்றுவித்தவர்)

பாபர்நாமா, முதல் பக்கம்..

THE MEN WHO KILLED GANDHI by MANOHAR MALGONKAR

THE TIMELINE 1948 - 49

12 JANUARY 1948

• At Birla House, Delhi, Gandhi announces decision to go on fast to press for the payment of Pakistan’s share of Rs.55 crores from cash balance in reserve Bank of India at a time when Pakistan was in war with India over Kashmir

13 JANUARY

• Nathuram Godse and Narayan Apte, editor and manager, Marathi daily, Hindu Rashtra, in Poona, read the news on teleprinter and decide to kill Gandhi.  The ‘D-Day’ - 20 January - fixed.

• Nathuram and Apte meet Digamber Badge, an arms supplier in Poona to buy grenades and explosives and ask for delivery in Bombay.

14 JANUARY

• Nathuram and Apte reach Bombay; meet Badge at Hindu Mahasabha Bhawan, Dadar

• Badge meets Madanlal Pahwa, a refugee from Pakistan, at Hindu Mahasabha Bhawan

15 JANUARY

• Nathuram and Apte visit Tata Airlines Office, Bombay, book tickets for 17 January for Delhi under false names - D.N. Karmakar and S. Marathe.

• Nathuram and Apte meet Vishnu Karkare in Bombay, secretary of Hindu Mahasabha Bhawan, Ahmednagar; tell him about their plan to kill Gandhi.  Now Karkare, Madanlal, Badge and his servant Shankar join hands.  All decide to reach Delhi by 18 January.

• Gandhi’s third day of fast; Indian government announces to release Rs.55 crores to Pakistan.

16 JANUARY

• Nathuram manages to buy a .22 bore magazine pistol in Poona; not satisfied, asks Badge to get it exchanged for a big revolver; Badge gets a .32 revolver

17 JANUARY

• Madanlal and Karkare reach Delhi; check into Sharif Hotel, Chandni Chowk

• Nathuram and Pate reach Delhi; they check into Hotel Marina (Room No.40), Connaught Place, visit Hindu Mahasabha Bhawan, Mandir Marg to meet Karkare.

18 JANUARY

• Gandhi ends fast.

• Apte, Nathuram and Karkare visit Birla house to see layout plan of the lawn and Servant’s Quarters; attend Gandhi’s prayer meeting; finalize plan of action

19 JANUARY

• Gopal Godse, brother of Nathuram, arrives in Delhi from Poona with another .38 revolver; yet to decide about the weapon.

• Badge and Shankar arrive Delhi with explosives

20 JANUARY

• Apte takes Badge and Shankar to Birla House to show Room No.3, Servant’s Quarters; Badge to shoot Gandhi from window of this room, Madanlal to light a bomb, Shankar to throw grenades, Decide to use .38 revolver

• Birla House: 4 pm, Nathuram, Apte, Madanlal, Karkare, Gopal, Badge and Shankar reach Birla House; Madanlal places the bomb; Badge sees a one-eyed man outside Room No.3, a bad omen, decides to abandon his plan to shoot.

• Birla House: 5 pm.  Prayer meeting starts, Madanlal gets the signal from Apte; lights the bomb; Badge doesn’t shoot Gandhi; Madanlal arrested by Delhi Police.

• Apte and Nathuram check out of Hotel Marina; to not leave behind any trail, board a train for Kanpur

21 JANUARY

• Gopal Godse leaves Delhi

22 JANUARY

• Karkare arranges for a lawyer for Madanlal in Delhi; leaves for Bombay

23 JANUARY

• Nathuram and Apte reach Bombay from Kanpur, via Jhansi

24 JANUARY

• Nathuram and Apte check into Hotel Elphiston Annexe, Bombay, make a new plan; Nathuram decides to shoot Gandhi without anyone’s help

27 JANUARY

• Bombay: Nathuram and Apte take a flight to Delhi, under false names - D. Narain Rao and N. Vinayak Rao; Karkare decides to be with Nathuram and Apte in Delhi

• From Delhi, Nathuram and Apte catch the Delhi-Bombay Express for Gwalior and meet Sadashiv Parchure, secretary of the Hindu Mahasabha, for a good dependable weapon

28 JANUARY

• Parachure helps them get the weapon, the 9 mm. Beretta

29 JANUARY

• Nathuram and Apte return to Delhi; book a retiring room at Old Delhi railway station

30 JANUARY

• Nathuram, Apte and Karkare go to the woods behind the Birla Temple, Mandir Marg for target practice

• 4.15 pm: Nathuram leaves for Birla House; Karkare and Apte leave minutes later

• Birla house: At 5.10 pm Gandhi leaves room; walking briskly he reaches the prayer ground

• Gandhi greets crowd; Nathuram folds his hands and says “Namaste”; pushing aside one of the girls walking with Gandhi, he shoots the Mahatma; surrenders to the police; taken to Tughlak Road police station

31 JANUARY

• Badge arrested in Poona; becomes approver

2 FEBRUARY

• Apte and Karkare reach Bombay, stay at Sea Green Hotel (North)

5 FEBRUARY

• Gopal Godse arrested in Poona

13 FEBRUARY

• Apte and Karkare arrested from Pyrke’s Apollo Hotel, Bombay

22 JUNE

• The trial commences in a Special court at Red Fort, before Judge Atma Charan

6 NOVEMBER

• Examination of the witnesses and recording of their evidence conclude

10 FEBRUARY 1949

• Court pronounces its judgment:  death sentence for Nathuram and Apte; life imprisonment for Karkare, Madanlal, Gopal, Shankar and Parachure and Badge, the approver.

2 MAY

• The hearing begins in the appeal court of Justice G.D. Khosla, Justice Acchuram and Justice Bhandari

21 JUNE

• Appeal court confirms the judgment

15 NOVEMER 1949

• Nathuram Godse and Narayan Apte hanged till dead in Ambala Prison

Yann Martel's Beatrice and Virgil ..

Yann Martel – “Beatrice and Virgil” a novel – Publishers – Hamish Hamilton an imprint of Penguin Books – Novel 190 pages + 16 pages for Games for Gustav = Total 206 pages

Surprise comes suddenly, at the least expected moment.  Well, only if it comes suddenly, it qualifies as a “surprise”.  We wouldn’t be one to walk down the road to find the usual supermarket in the same place. 

Long ago, I gifted my son Yann Martel’s award winning book “Life of Pi” to fuel his reading spree, which he continues, albeit at a higher league.  Though initially he scoffed at me saying that Life of Pi was too hum-drum for his taste, but on a subsequent visit, he did agree that he was amazed by Yann Martel’s writings.  When I was leaving from Chennai to Sharjah, not too long ago, he offered me some novels, which he had finished reading and wanted to know if I wish to take them with me.  I didn’t even remember whether I said yes or no, but apparently he had put the book “Beatrice & Virgil” alongwith my baggage. 

Two days ago, on a clean-up spree here in Sharjah, I found this book lying in one of my suitcases (and I was surprised!) and having nothing much to do started reading it.  Just after 2 page of conscientious effort to read, this novel sucked me into it and after that there was no turning back, except for impatient turning of pages.  Here are my views.

This book had all the elements of “Life of Pi,” like the vivid description and wholehearted feeling, but it’s a lot more resistant to summary. “Beatrice and Virgil” is allusive, teasing, fragmentary.

The protagonist, Henry, a famous novelist who has won much acclaim, many readers and a lot of awards for his second novel, which featured wild animals. (Actually, the story starts straightaway without any prologue or intro and it took me about 10 pages of reading to realize that I am already into it).

In his next book Henry, attempts to write about the Holocaust, in a new way, but his idea is unceremoniously rejected by his publishers.  So, he stops writing and moves to a new city, though mentions it as only “one of those great cities of the world that is a world unto itself, where all kinds of people find themselves and lose themselves.  Perhaps it was New York.  Perhaps it was Paris. Perhaps it was Berlin”, leaving it to our choice of imagination.  

One day he receives a strange piece of fan mail: a photo­copy of Flaubert’s short story “The Legend of Saint Julian Hospitator” — about a saint who in his youth enjoys massacring wild animals — accompanied by an enigmatic scrap of dialogue between two characters called Beatrice and Virgil. Enclosed alongwith the package is a plea for Henry’s help.

Henry tracks down the source of this mysterious package and discovers it to be a taxidermist’s shop. (The novel is also deeply self-referential: the reader is plainly invited to identify Henry with Martel, but the taxidermist’s first name is also Henry.) And Beatrice and Virgil — a donkey and a red howler monkey — turn out to be two of the specimens in the workshop behind the showroom. The taxidermist is trying to write a play that consists mostly of conversations between the monkey and the donkey, circling around events they refer to as “the Horrors” taking place at “A 20^th Century Shirt”.  As the play is further revealed, there are increasing intimations of atrocity.  (Readers.. beware – there are some gruesome episodes here that outdoes the “hyena devouring the live zebra” in Life of Pi.)

 “B&V” is filled with historical and literary references. In “The Divine Comedy,” Beatrice and Virgil are Dante’s guides to paradise and hell.   As Henry counts off house numbers, while trying to find the taxidermist’s house — 1919, 1923, 1929, 1933 —is a reference to the timeline in the rise of Nazism – a perception that came after completing the novel.

With just about 30 pages to go, I got exasperated if there is anything to be revealed ultimately.  All that I read till now was some story about a Hospitator, who enjoyed killing animals and howling monkey and donkey having some unconnected, uninteresting chats.  If you feel the same while reading this, I urge you to hold your patience and continue till end.  You will be amazed by the way Martel connects all these seemingly unconnected stories into one big knot, leaving you spell-bound.

My ratings: 3 out 5

Excerpts from Yann Martel's Beatrice and Virgil...(which I liked..)

(Virgil and Beatrice are sitting at the foot of the tree. They are looking out blankly. Silence.)

Virgil: What I'd give for a pear.

Beatrice: A pear?

Virgil: Yes. A ripe and juicy one.

( Pause.)

Beatrice: I've never had a pear.

Virgil: What?

Beatrice: In fact, I don't think I've ever set eyes on one.

Virgil: How is that possible? It's a common fruit.

Beatrice: My parents were always eating apples and carrots. I guess they didn't like pears.

Virgil: But pears are so good! I bet you there's a pear tree right around here. ( He looks about.)

Beatrice: Describe a pear for me. What is a pear like?

Virgil: ( settling back) I can try. Let's see . . . To start with, a pear has an unusual shape. It's round and fat on the bottom, but tapered on top.

Beatrice: Like a gourd.

Virgil: A gourd? You know gourds but you don't know pears? How odd the things we know and don't. At any rate, no, a pear is smaller than an average gourd, and its shape is more pleasing to the eye. A pear becomes tapered in a symmetrical way, its upper half sitting straight and centred atop its lower half. Can you see what I mean?

Beatrice: I think so.

Virgil: Let's start with the bottom half. Can you imagine a fruit that is round and fat?

Beatrice: Like an apple?

Virgil: Not quite. If you look at an apple with your mind's eye, you will notice that the girth of the apple is at its widest either in the middle of the fruit or in the top third, isn't that so?

Beatrice: You're right. A pear is not like this?

Virgil: No. You must imagine an apple that is at its widest in the bottom third.

Beatrice: I can see it.

Virgil: But we must not push the comparison too far. The bottom of a pear is not like an apple's.

Beatrice: No?

Virgil: No. Most apples sit on their buttocks, so to speak, on a circular ridge or on four or five points that keep them from falling over. Past the buttocks, a little ways up, there's what would be the anus of the fruit if the fruit were a beast.

Beatrice: I see precisely what you mean.

Virgil: Well, a pear is not like that. A pear has no buttocks. Its bottom is round.

Beatrice: So how does it stay up?

Virgil: It doesn't. A pear either dangles from a tree or lies on its side.

Beatrice: As clumsy as an egg.

Virgil: There's something else about the bottom of a pear: most pears do not have those vertical grooves that some apples have. Most pears have smooth, round, even bottoms.

Beatrice: How enchanting.

Virgil: It certainly is. Now let us move north past our fruity equator.

Beatrice: I'm following you.

Virgil: There comes this tapering I was telling you about.

Beatrice: I can't quite see it. Does the fruit come to a point? Is it shaped like a cone?

Virgil: No. Imagine the tip of a banana.

Beatrice: Which tip?

Virgil: The end tip, the one you hold in your hand when you're eating one.

Beatrice: What kind of banana? There are hundreds of varieties.

Virgil: Are there?

Beatrice: Yes. Some are as small as fat fingers, others are real clubs. And their shapes vary too, as do their taste.

Virgil: I mean the regular, yellow ones that taste really good.

Beatrice: The common banana, M. sapientum. You probably have the Gros Michel variety in mind.

Virgil: I'm impressed.

Beatrice: I know bananas.

Virgil: Better than a monkey. Take the end tip of a common banana, then, and place it on top of an apple, taking into account the differences between apples and pears that I've just described.

Beatrice: An interesting graft.

Virgil: Now make the lines smoother, gentler. Let the banana flare out in a friendly way as it merges into the apple. Can you see it?

Beatrice: I believe I can.

Virgil: One last detail. At the very top of this apple-banana composite, add a surprisingly tough stalk, a real tree trunk of a stalk. There, you have an approximation of a pear.

Beatrice: A pear sounds like a beautiful fruit.

Virgil: It is. In colour, commonly, a pear is yellow with black spots.

Beatrice: Like a banana again.

……….

……….

Beatrice : But what does it actually taste like?

Virgil: A pear tastes like, it tastes like…. (He shruggles. He gives up with a shrug).  I don’t know.  I can’t put it into words.  A pear tastes like itself.

Beatrice: (sadly) I wish you had a pear.

Virgil: And if I had one, I would give it to you

(Silence)